ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ
ΔΟΚΙΜΙΟ-ΠΟΙΗΣΗ-ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

About Me

My photo
ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ, ΑΘΗΝΑ, Greece
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ - ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΙΔΕΟΠΝΟΟΝ

ΠΟΙΗΣΗ

ΠΟΙΗΣΗ
ΚΟΡΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΟΤΑΡΑΧΗ
Powered By Blogger

Η ΨΥΧΗ ΓΥΡΕΥΕΙ ΤΟ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ

Η ΨΥΧΗ ΓΥΡΕΥΕΙ ΤΟ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ

ΑΝΙΧΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΝ-ΟΙΚΕΙΟΝ

Sunday, December 9, 2007

Στην Ερωδό της Καρδιάς μου

Προσέχω τις ώρες
Με ίλιγγο να εισδύουν στο χρόνο

Τα βράδια,
Στη ρωγμή, εκεί,
Επόπτευσε

Στα έκθετα σημεία,
Προσχημάτισε την αυτάρκεια
Σα να ξέρεις
Σα να περιμένεις

Γνωρίζεις πως,
Οι οιωνοί, δε συνυπάρχουν πάντα με την επιθυμία
Φίλοι ή εχθροί, με αταραξία αντιστέκονται

Που είναι η ασφάλεια;
Η εξέγερση, που είναι;
Ποιες νύχτες φωτισμένες θα δικαιώσουν το ασύλληπτο;

Στις άκρες, πάντοτε,
Ατάραχος στέκεται ο φράχτης
Ορίζοντας εμπόδια στην επιθυμία
Και μια ζωή στους αντίποδες
Που αλαφιάζεται στο καθαρό φως της μέρας

Αλλά εσύ, σαν Αγέρας,
Στην Ερωδό της καρδιάς μου,
Γυμνός περπάτησε…

Αρετή Γκιωνάκη

Friday, November 16, 2007

Wednesday, November 14, 2007

…Απροσδιόριστα

Έτσι αρχίζουν όλα

Σαν νιφάδες από άμμο

Άτακτα καθώς πέφτουν,

Καλύπτουν γύρω τους τα πάντα…

Αρετή Γκιωνάκη

Tuesday, November 13, 2007

Πλησίον μια μικρή βροχή μ' όλους των άκοπων ακόμη
Οπωροφόρων τους στενούς συγγενείς και τα παιδιά
Μαζί μώβ ανθύλια όλα στραμμένα
ΔΥΤΙΚΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ

Οδυσσέας Ελύτης

Monday, October 22, 2007


Ιχνογραφώ
Τα αναίτια βήματα
Με μαύρη μπογιά
Μήπως και λησμονηθούν.

Α. Γκιωνάκη




ΣΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ...


Tuesday, October 2, 2007


Tuesday, September 25, 2007

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

Η Λογοτεχνική Ομάδα του Πολιτιστικού Κέντρου Δ. Πετρούπολης

διοργανώνει τον:

3ο ετήσιο διαγωνισμό διηγήματος και ποίησης

με ελεύθερο θέμα

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποστείλουν τα κείμενά τους, τα οποία για το μεν διήγημα δε θα υπερβαίνουν τις τρεις σελίδες, για τη δε ποίηση, τους τριάντα στίχους, με ψευδώνυμο, σε τέσσερα αντίτυπα τα οποία δεν επιστρέφονται με απλή ταχυδρομική αποστολή (συστημένα θα αποκλείονται). Έξω από το φάκελο θα ορίζεται η κατηγορία (πεζό ή ποίηση).

Τα πλήρη στοιχεία των ενδιαφερομένων θα εσωκλείονται σε δεύτερο φάκελο (κλειστό, διαφορετικά αποκλείονται), έξω από τον οποίο θα αναγράφεται το ψευδώνυμο.

Τα κείμενα πρέπει να είναι ανέκδοτα, να μην έχουν δημοσιευτεί στο παρελθόν με οποιονδήποτε τρόπο και να είναι γραμμένα με γραφομηχανή ή Η/Υ. Μόνο ένα έργο μπορεί να υποβληθεί από τους ενδιαφερόμενους για κάθε μία από τις δύο κατηγορίες.

Κάθε αποστελλόμενο έργο να είναι τυπωμένο στη μια πλευρά της σελίδας. Ως τελευταία ημερομηνία συμμετοχής στο διαγωνισμό ορίζεται η

15η Δεκεμβρίου 2007.

Ημερομηνία αποστολής θα θεωρείται αυτή που αναγράφεται στη ταχυδρομική σφραγίδα του φακέλου.

Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού θα ανακοινωθούν σε ειδική εκδήλωση τον Ιανουάριο του 2008(ακριβής ημερομηνία θα ανακοινωθεί έγκαιρα), στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Δ. Πετρούπολης, Μπουμπουλίνας 59 και Αθ. Διάκου.

Αποστολή κειμένων στο:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ Δ. ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

Μπουμπουλίνας 59 και Αθ. Διάκου

Τ.κ.132 31

Με την ένδειξη:

«Διαγωνισμός διηγήματος και ποίησης»

Υπόψη:

*Για το διήγημα: Αρετή Γκιωνάκη(6974428571)

*Για την ποίηση: Νάγια Κωστοπούλου-Μπελαούρη(6946564971)

E-mail: pnoeslogou@in.gr

Wednesday, August 29, 2007

Zé António d’Almeida

ΧΟΙΡΙΝΟ

Είχε εντρυφήσει στην ενατένιση των ελληνικών
αγαλμάτων εφήβων σε άχροο μάρμαρο
και την ανάγνωση ποιητών και φιλοσόφων
αυστηρού και σταθερού πλατωνικού προσανατολισμού,
είχε ξεσκολίσει στα αγγεία με εραστές και ερωμένους
και στους βίους μαθητευσάντων στο σωκρατικό έρωτα,
και με το που σταμάτησε μπροστά σε ένα άγνωστο μπούστο
(σαν το στήθος των σειρήνων στους βράχους)
πλάι στο κόκκινο του φωτεινού σηματοδότη
στο οδόστρωμα των νέων λεωφόρων
βλέπει μέσα στο αυτοκίνητο δυο στήθη,
ανάστατος απ’ τη λαχτάρα να δοκιμάσει
την απαγορευμένη γεύση του θηλυκού σαν τον Εβραίο

που του απαγορεύεται δια νόμου να φάει χοιρινό.

Οι διακοπές μας τελείωσαν.

Η επιστροφή καθόλου ευχάριστη.

Η τηλεόραση ολημερίς να αναλύει το πώς και το γιατί καίγεται η Ελλάδα, ποιοι έφταιξαν και τι θα έπρεπε να είχε γίνει.

Τα μπαλκόνια να έχουν γεμίσει στάχτες και οι μυρωδιά του καμένου να επισκιάζει όλα τα «ακριβά» αρώματα

Το βλέμμα απλανές να χάνετε στ’ αποκαΐδια.

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφούν οι στιγμές της πλήρους αποκαθήλωσης μιας ολόκληρης ζωής.

Ακόμα και οι πιο δυνατοί λυγίζουν στο θέαμα αυτό.

Το κράτος ουσιαστικά απών. Οι πολιτικοί μας να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλο προς άγρα ψήφων και να υπόσχονται με κραυγαλέες εκφράσεις ότι αυτοί αν εκλεγούν θα…

Η Ελλάδα καίγεται αλλά μαζί της καίγεται και το φιλότιμο εκείνων που επενδύουν στη καταστροφή.

Άντε εύχομαι σε όλους καλό Φθινόπωρο και μακριά από μας οι κακιούλες…

Monday, July 23, 2007

Tuesday, July 17, 2007

Εύχομαι σε όλους καλές διακοπές.

Η θάλασσα να πάρει όσα επιθυμούμε να ξεχάσουμε…

ΤονΣεπτέμβρη πάλι εδώ…

Με χαμόγελα…

Και μια υποψία λαχτάρας για όλα και όλους που έμειναν πίσω να μας περιμένουν…

Όσο για την Πανσέληνο του Αυγούστου…

Κοιτώντας τον ουρανό θα βλέπω…

Κάνε το ίδιο…

Θα είμαι εκεί…

Για όλους…

Για σένα κυρίως…





Sunday, July 15, 2007

Αντιγόνη, 781-800


Έρωτ' ανίκητε στον πόλεμο

που κάνεις χτήμα σου όπου πέσεις,

που στ' απαλά τα μάγουλα

της κορασίδας νυχτερεύεις

και γυρνάς πάνω απο τα πέλαγα

και στους πιο απόμερους τους τόπους,

δε σου ξεφεύγει εσένα ούτε Θεός

ούτε κανείς απ' τους λιγόζωους ανθρώπους

κι όποιον θα πιάσεις γίνεται τρελός.

Εσύ και των δικαίων τους λογισμούς

στην αδικία ξεσέρνεις για όλεθρό τους,

εσύ έχεις και την έχθρ' ανάψει αυτή

ανάμεσα παιδί και το γονιό του

μα ολόφαντος μέσ' απ' τα βλέφαρα

της νύφης της λαχταριστής νικάει ο Πόθος,

πάρεδρος των μεγάλων των θεσμών

που αιώνια κυβερνούν τον κόσμο

γιατ' ανίκητη η Κύπριδα παίζει με μας.

Μετάφραση: Ι. Ν. Γρυπάρης

Saturday, July 14, 2007

ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ

http://www.arkas.gr/

Friday, July 13, 2007


ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ
ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΔΜΩΝ

ΑΙΩΝΙΑ...

Τα ποιήματα ποτέ δεν χάνονται...
Μοιάζουν με κοχύλια που ξεβράζει
κάποτε η θάλασσα.
Πολύχρωμα, στιλπνά...
Λαμποκοπούν
κάτω από τις μετέωρες στιγμές των ανθρώπων.
Γιατί έμειναν καιρό στο βυθό της
και υπέμειναν την αγριεμένη μουσική της.
Μοιάζουν με φεγγάρια κυρίαρχων πλανητών
χαράζοντας πάντα ένα δρόμο φωτός
γυρίζοντας αδιάκοπα στις σκοτεινές αλάνες του σύμπαντος.
Στολίδια μαγικά του απείρου.

Νίκος Δεληγιάννης








Να γράφεις να τηλεφωνείς

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Ανοίγει διάπλατα η πόρτα μου όταν έρχεσαι
Και πλημμυρίζει μουσικές η κάμαρά μου
Τρέχουνε πίσω σου οι καρέκλες να μην στέκεσαι
Κι απ' το παράθυρο το σκάει η ερημιά μου

Τρελό κοκτέιλ σου σερβίρει το ποτήρι μου
Τα κρύα χείλη του γυρεύουν τα δικά σου
Τσιγάρο σκέτο σου προσφέρει το πακέτο μου
Κι όλα τα σπίρτα μου ανάβουν στο άγγιγμά σου

Να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς
Αφού το ξέρω θα χαθείς τόση αγάπη δεν μπορείς
Να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς

Κλείνουν αθόρυβα οι κουρτίνες όταν γδύνεσαι
και η κρεμάστρα μου τα ρούχα σου μαζεύει
Τα Φώτα παίζουνε την ώρα που μου δίνεσαι
Και το κρεβάτι μου άγριο χορό χορεύει

Μαντήλι κόκκινο σκουπίζει τον ιδρώτα σου
Και η μαύρη χτένα μου χαϊδεύει τα μαλλιά σου
Κρύβεται μες στο κομοδίνο το ρολόι μου
Για να κερδίζω δευτερόλεπτα κοντά σου

Να γράφεις να τηλεφωνείς...

Μια πάχνη πέφτει στον καθρέπτη μου όταν ντύνεσαι
Και μία πίκρα το δωμάτιο πλημμυρίζει
Εγώ κοιμάμαι να μη δω που απομακρύνεσαι
Και η ερημιά μου απ' το παράθυρο γυρίζει

----------------------------------------------------------------------------


Σ' αγαπάω ακόμα


Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Bruno Lauzi
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Πάλι γύρισα πίσω
για ένα ακόμα τσιγάρο
Δε θα σου εξηγήσω
Αγκαλιά θα σε πάρω

Ό,τι λένε οι λέξεις
Τη ζωή δεν την πιάνουν
Κι όσα λόγια αν ξοδέψεις
Για να ζήσεις δε φτάνουν

Από που θες να ζήσεις
Από ποιά κερδισμένα
Και σε ποιόν να γυρίσεις
Όταν χάσεις κι εσένα

Η αγάπη δεν είναι
μοναχά ένα βλέμμα
Ούτε μόνο ένα μείνε
Θέλει όλο το αίμα

Η αγάπη μου είναι
το πιο κόκκινο χρώμα
Κατακόκκινη γίνε
Σ' αγαπάω ακόμα

Να κοιτάς και να θέλεις
Μη φοβάσει να χάνεις
Στη χαρά ν'ανατέλεις
Ζωντανή μην πεθάνεις

Κι αν ο φόβος μας δένει
Να μη μείνουμε μόνοι
Πάλι ο φόβος μας στέλνει
Μακριά απ' ό,τι ενώνει



Αφιερωμένα στα όμορφα πρωινά αυτού του καλοκαιριού
www.stixoi.info
http://members.tripod.com/kxt/
Νικόλας Άσιμος
Music.gr

Wednesday, July 4, 2007



Αρετή Γκιωνάκη: Πεζογραφία

Σι Ελάσσονα

Το τραγούδι.
Άναψε ένα τσιγάρο. Έκανε όσο μπορούσε πιο σιγά, να μη τη ξυπνήσει.
Δεν είχε χαράξει ακόμα. Γύρισε, τη κοίταξε. Γαλήνια και απονήρευτη, συνέχιζε τα όνειρά της. Χαμογέλασε στη σκέψη του αγγίγματός της.
Σηκώθηκε και πήγε κοντά στο παράθυρο. Ανασήκωσε την κουρτίνα και κοίταξε τον έρημο δρόμο.
Το τραγούδι ήχησε μέσα του. Μέρες τώρα, έχανε τον ρυθμό εκεί, στη δεύτερη στροφή.
Του ξέφευγε η μελωδία, κάτι σαν σκισμένο χαρτί που προσπαθείς να το κολλήσεις με ταινία.
Γύρισε και την κοίταξε ξανά.
Οι γραμμές της λείες, γυαλιστερές, σαν ο χρόνος να μη την είχε αγγίξει, διαγράφονταν στο φως της νύχτας.
Πόσο ήθελε να την χαϊδέψει!
Η σκέψη του πέταξε πάλι σαν πουλί. Η συναυλία, Το φράκο το γυαλιστερό από το πέρασμα του χρόνου, τ’ άσπρα γάντια, το παπιγιόν. Όλα μια μουσική. Όλα μια βροχή.
Βροχή στο μυαλό. Προπάντων εκεί. Να πέφτει προκλητικά, να ξεπλένει, να παρασέρνει.
Μια ενθύμηση απ’ τα περασμένα χρόνια.
Ο Νίκος. Συμμαθητές στα δεκάξι.
Το τσιγάρο τέλειωσε. Άναψε άλλο.
Γύρισε, την κοίταξε. Δεν ήθελε να την ξυπνήσει. Την περίμενε κουραστική μέρα. Έπρεπε να είναι ήρεμη να αποδώσει καλύτερα.
Κι αυτό το τσιγάρο ολοκλήρωσε τον ρόλο του.
Αναστέναξε βαθιά. Ξαναγύρισε στο κρεβάτι του.
Ένιωσε να ιδρώνει κι ας ήταν προχωρημένος Νοέμβρης.
Ξάπλωσε όσο πιο ήσυχα μπορούσε.
Να μη τη ξυπνήσει. Μόνο να μη τη ξυπνήσει.
Έκλεισε τα μάτια. Η σκέψη του Νίκου ξαναγύρισε.
Η βροχή σκουριάζει τα πάντα.
Όταν βρέχει ώρες, μέρες, μήνες, όλα χάνουν το χρώμα τους, γίνονται θαμπά, γίνονται αόρατα.
Η βροχή παρασέρνει. Η μουσική δένει απόλυτα με τον ήχο της βροχής.
Μια σι ελάσσονα στης νιότης το πανηγύρι.
Ο πρώτος έρωτας. Στο γυμνάσιο αρρένων. Η απειρία οδηγεί.
Τα θέλω ανατρέπονται. Οι αισθήσεις δοκιμάζονται. Το ανήθικο κυρίαρχος του ηθικού.
Όλα παίρνουν το δρόμο τους. Το πρώτο σκάλωμα, στη σι ελάσσονα.
Ο Νίκος με κοντό παντελόνι στο γυμνάσιο.
Ο Κώστας με τζιν στο πανεπιστήμιο.
Ο Λάμπρος με στολή αγγαρείας στο στρατό.
Όλα μια σι ελάσσονα σε μικρές παραλλαγές.
Η ματιά του έπεσε πάνω της. Ασάλευτη στην απόλυτη ηρεμία της νύχτας, ολόκληρη μια νότα σι ελάσσονα.
Οι γραμμές της, ax, οι γραμμές της. Πόσο τον είχαν γοητεύσει χρόνια πριν.
Η συναυλία αύριο και μετά θα φύγει. Θα φύγει, θα την πάρει μαζί του.
Να ξεκουραστούν, να ηρεμήσουν, να βρει η σι ελάσσονα τον ρυθμό της.
Ο Νίκος! Τι τυραννία απόψε η μορφή του.
Στη σοφίτα με το σπασμένο παντζούρι, τις στοίβες των βιβλίων, τα σκονισμένα κιβώτια με όλα τα πράγματα της γιαγιάς.
Η πρώτη φορά είναι δύσκολη. Ποτέ δε ξεχνιέται.
Κι εκείνη εκεί.
Πάντα παρούσα, με τις καμπύλες της να του θολώνει τη σκέψη, να του ανεβάζει τους παλμούς, να τον κάνει να χάνει τη σι ελάσσονα.
Πάντα στην αγκαλιά του, να ανταποκρίνεται με περίσσια ηδονή στο τρυφερό άγγιγμά του.
Η βροχή στο μυαλό η σκουριά στη ψυχή. Θέλει να αφεθεί.
Εξήντα χρόνια στοιβαγμένα σε μια σκουριασμένη ψυχή.
Το κονσέρτο στο Κάρνεγκυ Χολ, γεγονός σημαντικό.
Σκηνές από το ίδιο έργο. Εκείνη αστραφτερή, ελκυστική, να λάμπει ολόκληρη κάτω από το φως των πολυελαίων.
Εκείνος ψηλός, σοβαρός, ντυμένος το παλιό του γυαλιστερό φράκο, τ’ άσπρα γάντια, το παπιγιόν.
Σαν τη παίρνει αγκαλιά, νοιώθει την ανατριχίλα της.
Θέλει απόψε να την χαϊδέψει λίγο παραπάνω. Θέλει να την κάνει να σκιρτήσει στο τρυφερό άγγιγμά του. Θέλει να την κάνει να αφήσει κραυγές ηδονής, ανάκατες με τον ήχο της βροχής.
Τι όμορφη που είναι, κι είναι μόνο δική του!
Η μουσική, η σι ελάσσονα.
Ο κόσμος παραληρεί. Χειροκροτεί με πάθος.
Ο μαέστρος με υποκλίσεις δίνει το στίγμα.
Η σι ελάσσονα παραμένει σταθερά φάλτσα.
Ο Νίκος, ο Κώστας, ο Λάμπρος.
Θεατές παλιοί, ηθοποιοί, κομπάρσοι.
Η βροχή ξεπλένει, παρασέρνει, φέρνει σκουριά στη ψυχή.
Εκείνη αστραφτερή πάντα, αφημένη στα λάγνα χάδια του, ερωτευμένη μαζί του ακόμα.
Εκείνος μικρό αγόρι με κοντά παντελόνια στη σοφίτα, με το σπασμένο παντζούρι, παρέα με το Νίκο.
Μοναξιά! Μούχλα! Τα παλιά όνειρα μυρίζουν μοναξιά, μυρίζουν μούχλα. Μετά τη συναυλία θα εγκαταλείψει οριστικά!
Θα πάρει την αγαπημένη του και θα φύγουν.
Προς άγνωστο προορισμό, να νιώσουν πως χάνονται μέσα στο πλήθος.
Με μάτια θλιμμένα, κίτρινα σαν ξερόφυλλα. Θα φύγουν μαζί!
Αυτό το όργανο, ολόκληρη η ζωή του. Η πόρνη του, η γυναίκα του, ο Νίκος, ο Κώστας, ο Λάμπρος, όλοι και όλα.
Απόψε μετά τη συναυλία θα φύγουν.
Το κοντραμπάσο του κι αυτός, μοναχικοί ταξιδιώτες, με μουσική να χάνει στη σι ελάσσονα, και με βροχή που θα ξεπλένει γύρω της τα πάντα.

Πένθιμη μουσική
Αναταράζει
Την εντός μου μοναξιά

Copyright©Αρετή Γκιωνάκη

http://www.gcast.com/go/gcastplayer?xmlurl=http://www

Ο έρωτας

Το αρχιπέλαγος

Κι η πρώρα των αφρών του

Κι οι γλάροι των ονείρων του

Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει

Ένα τραγούδι

Ο έρωτας

Το τραγούδι του

Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του

Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει

Ένα καράβι

Ο έρωτας

Το καράβι του

Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του

Κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει

Τον ερχομό.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,

ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ

------------------------------------------------------------------------------------------------

Eκεί που τελειώνουν τα όνειρα, εκεί αρχίζει η ζωή μας...

...ά πόσο ανυποψίαστα ζήσαμε...

...κι αυτός ποιός είναι που έρχεται πίσω μας, κι αυτός ο άλλος ποιός είναι που ακολουθούμε...

Σελίδες Yπνου

Tάσσος Λειβαδίτης

Tuesday, July 3, 2007


ΝΙΚΟΣ ΔΑΝΙΗΛ
ΦΩΤΟΧΥΣΙΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΔΜΩΝ









ΕΡΩΤΙΚΟ

...Ήταν κι ο έρωτας κυνηγημένος
κι έψαχνε να κρυφτεί σε πρόθυμες ψυχές
που θα ύψωναν το ανάστημά τους
στις πομπές των σκυφτών υπάρξεων...

Saturday, June 30, 2007


Free Counter


Friday, June 29, 2007

http://extras2.smartgb.com/b/gb_80x40.gif

blogspot


ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟΥ

Της ΣΥΛΒΙΑΣ ΠΛΑΘ

Παπαρουνίτσες, διαβολικές φλογίτσες

Μήπως δεν βλάφτετε σε τίποτε;

Τρεμοσβήνετε. Δεν μπορώ να σας αγγίξω.
Βάζω τα χέρια μου ανάμεσα στις φλόγες. Δεν καίει.

Και με εξουθενώνει να σας παρακολουθώ
Έτσι που τρεμοσβήνετε, ζαρωμένο και διάφανο κόκκινο
σαν το δέρμα ενός ουρανίσκου


Ενός ουρανίσκου που τον πήραν τα αίματα.
Βρωμοφουστίτσες!

Υπάρχουν καπνοί που μου απαγορεύονται
Που είναι τα ναρκωτικά σας, οι σιχαμερές σας κάψουλες;

Αχ να μπορούσα να ματώσω ή να κοιμηθώ
Το στόμα μου να παντρευόταν έναν πόνο σαν αυτόν!

Η να μου στάζατε τα ποτά σας, μέσα σε τούτη τη γυάλινη
κάψουλα

να με αποβλακώσουν και να με ησυχάσουν

Αλλά άχρωμα άχρωμα

Tuesday, June 19, 2007

ΧΤΥΠΟΥΣΕ ΤΟ ΡΟΛΟΪ...

Του ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΑΤΣΑΔΟ

Χτυπούσε το ρολόι τις δώδεκα...και ήταν δώδεκα

χτυπήματα της τσάπας στη γη.

Η ώρα μου φώναξα... Η σιωπή

μου απάντησε: - Μη φοβάσαι.

Συ δε θα δεις να πέφτει η τελευταία σταγόνα

που τρέμει στην κλεψύδρα.

Θα κοιμηθείς πολλές ώρες ακόμα

πάνω στη γέρικη όχθη

κι ένα καθαρό πρωί θα βρεις

δεμένη τη βάρκα σου στην άλλη ακτή.

Μετάφραση: Μόσχος Λαγκουβάρδος


ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ


Του ΤΖΟΥΖΕΠΕ ΟΥΝΓΚΑΡΕΤΤΙ

Αναπάντεχα

ψηλό είναι

πάνω απ’ τα ερείπια

το καθάριο

θάμβος

της απεραντοσύνης

Κι ο άνθρωπος

γερμένος

πάνω απ’ το νερό

το αιφνιδιασμένο

απ’ τον ήλιο

συνέρχεται

σκιά

Λικνισμένη και

μαλακά

διαθλασμένη.

μετάφραση: Φοίβος Πιομπίνος

Monday, June 18, 2007

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑ


Του Ζακ Πρεβέρ

(Σε μετάφραση Νίκου Δεληγιάννη)

Που πας καλέ μου δεσμοφύλακα

Μ’ αυτό το κλειδί λεκιασμένο από το αίμα

Πηγαίνω να ελευθερώσω αυτήν που αγαπώ

Αν υπάρχει ακόμη χρόνος

Και που την έχω κλείσει

Τρυφερά αλύπητα

Στην πιο κρυφή γωνιά του πόθου μου

Στην πιο βαθιά γωνιά του μαρτυρίου μου

Μέσα στα ψέματα του μέλλοντος

Μέσα στις ψευδαισθήσεις των όρκων

Θέλω να την ελευθερώσω

Θέλω να είναι λεύτερη

Ακόμη κι ας με λησμονήσει

Ακόμη κι ας φύγει

Ακόμη κι ας ξανάρθει

Ακόμη κι ας με αγαπάει

Ή ας αγαπάει κάποιον άλλο

Αν κάποιος άλλος της αρέσει

Κι αν εγώ μείνω μόνος

Και κείνη φύγει

Θα κρατήσω μόνο

Θα κρατήσω παντοτινά

Μέσα στα χέρια μου σαν εκμαγεία

Ως την συντέλεια

Τη γλύκα του στήθους της που το έπλασε ο έρωτας.

Sunday, June 17, 2007

Andreas Embiricos



Le Cerisier
(traduction de Jacques Bouchard)





Et pendant qu'à chaque pression de sa région pubienne
Ses fesses contractées ondoyaient comme des sphères immaculées
Les lèvres collées à l'écorce de l'arbre
Elle suçait goulûment comme un bébé qui tète
La sève qui jaillissait onctueuse et parfumée
De l'écorce du cerisier dans sa bouche jusqu'au moment où
Secouée de frénésie la gamine
Parvint à l'orgasme de nouveau.

C'est alors seulement que ses genoux fléchirent
Et la petite s'étendit de tout son long sur le sol
Au pied du cerisier bordé d'une claie
La sève de l'arbre et son goût plein la bouche
Deux cerises dans les cheveux
Toute la sérénité du ciel dans son âme
Ainsi comme au pied de cet arbre elle s'était affaissée
Les yeux révulsés la tête renversée
Elle d'un mouvement
Loin de se douter qu'elle était épiée
Le cœur dans notre poitrine nous débattait à tout rompre
La gamine se croyant seule
Fléchissant les genoux
Ouvrit toutes grandes ses cuisses
Exhibant à nos yeux épatés
Dans toute sa bouleversante beauté
Macérée tuméfiée de sous sa robe
Sa conque d'amour
Comme une rose rouge madéfiée par la pluie
Comme une rose rouge complètement épanouie.

[Ce jour d�'ui tant demain qu'hier, Athènes, 1984]

Nίκος Καρούζoς


(άτιτλο)

προέρχομαι από βάναυσο πράσινο κι από οδυνηρό γαλάζιο
τρώγοντας τα νύχια μου

σημάδι φαντασίας

κάποτε με κομψότητα
συχνά ματώνοντάς τα

βυθίζομαι στον ύπνο ωσάν αναπεσόντας με ιώδη άμφια
δυo συλλαβές ακόμη και θα κλατάρω
σε νοερά μου έντομα παρέτυχα με άσπρο ανεμιστηράκι
φωνητικός ο Αύγουστος που φτύνει λέξεις απ' το μεσημέρι
πάχος της ύλης μεταφυσικά φαινόμενα η τεττιγολαγνεία
είμαι και οίμαι αδιάκοπα ο απάτορας σκύμνος
με δέκατα διασχίζοντας το απειροστικό θερμόμετρο

λήξη της λέξεως η γλώσσα καλαμπούρι και βαθύ λουλάκι
να μπουγαδιάσω εκατό σελίδες σήμερα και ν' ανασάνω
φεύγοντας κανένας
ο θάνατος που μ' έχει ξεθεώσει κανένας
φυλλοροεί το τελικό σίγμα

δέος

εκών άκων απέρχομαι

Corona

Του PAUL CELAN


Από το χέρι μου τρώει το φθινόπωρο το φύλλο του:
είμαστε φίλοι.
Ξεφλουδίζουμε το χρόνο απ' τα καρύδια και του μαθαίνουμε να περπατά:
ο χρόνος γυρίζει πίσω στη φλούδα.

Στον καθρέφτη είναι Κυριακή,
στο όνειρο ο ύπνος,
το στόμα μιλά την αλήθεια.

Το μάτι κατηφορίζει προς το φύλο της αγαπημένης:
κοιταζόμαστε,
μιλάμε για πράγματα σκοτεινά,
αγαπιόμαστε σαν μήκων και μνήμη,
κοιμόμαστε σαν το κρασί μες στα κοχύλια,
σαν τη θάλασσα στη ματωμένη λάμψη του φεγγαριού.

Στεκόμαστε αγκαλιασμένοι στο παράθυρο, μας κοιτούν
από το δρόμο:
είναι καιρός πια να μάθουν!
Είναι καιρός να μάθει η πέτρα να ανθεί,
η ανησυχία να χτυπά την καρδιά.
Είναι καιρός να είναι καιρός.

Είναι καιρός.

Από τη συλλογή «Μήκων και μνήμη», μτφρ.: Ιωάννα Αβραμίδου, Εκδόσεις Νεφέλη 2007

ΘΕΟΣ ΓΟΡΓΟΦΤΕΡΟΣ

Του Νίκου Δεληγιάννη από την ποιητική συλλογή:
ΤΟ ΑΙΩΝΟΒΙΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ


Στα μάτια σου

η αέναη αχτίδα της επιθυμίας
διασχίζει
τη νύχτα της καρδιάς μου
και τη λαβώνει
σαν το κοφτερό λεπίδι της φωτιάς
Εκεί γεννιέται ο έρωτας
απόδημος θεός
αεικίνητος, αειθαλής
που στο σώμα μας
προστάζει τον πόθο
Στα μάτια σου
γέρνει ο ήλιος κι ανασταίνεται
ένα δισκοπότηρο χρυσό
που μας κερνά την ηδονή
Σώμα αρχαίο, διάφανο
που λάμπει
στο γοργόφτερο ποτάμι του χρόνου
και κατακλύζει
την κοίτη των ματιών μου
Αχτίδα κατάφωτη κι ελπιδοφόρα
στη νύχτα της ζωής μου.

Hot Blog

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ

Διαδυκτιακές Κουζίνες

http://www.epicurious.com/

http://www.recipesource.com/

http://www.cookierecipe.com/

http://www.recipeland.com

http://www.allrecipes.com/

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ


Ζωγράφοι

ttp://www.agios.gr/dreams.html



Saturday, June 16, 2007

Απροσδοκίες

Της Κικής Δημουλά

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.
Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.
Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιό μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.
Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι
Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives - αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.
             

Ραδιόφωνο

http://www.loveradio.gr/
http://www.kosmos936.gr/

Όταν Το Φεγγάρι Ανατέλλει...

Του Federico Garcia Lorca

Όταν το φεγγάρι ανατέλλει
η θάλασσα σκεπάζει τη γη
κι η καρδιά νιώθει
σαν ένα νησί στην απεραντοσύνη.

Κανείς δε τρώει πορτοκάλια
τη πανσέληνο.
Πρέπει μόνο
κρύα πράσινα φρούτα.

Όταν το φεγγάρι ανατέλλει
με εκατό ίδια πρόσωπα
τα ασημένια νομίσματα
κλαίνε στη τσέπη.



Technews

Ο δικτυακός τόπος που φιλοξενούμε σήμερα έχει σαν σκοπό την ενημέρωση και την επιμόρφωση του κοινού, σε θέματα από το χώρο της τεχνολογίας. Συζητήσεις, γκαλερί, προτεινόμενοι δικτυακοί τόποι και μια ποικιλία αρχείων αποτελούν μόνο ένα μέρος του περιεχομένου του technews.gr.

Thursday, May 31, 2007


Tuesday, May 29, 2007

ΙΑΜΒΟΣ Περιοδικό Λόγου και Τέχνης

Σημείωμα Εκδότη

Η Εταιρεία Τέχνης και Πολιτισμού "Ίαμβος" και το ομώνυμο περιοδικό συμπληρώνουν πέντε χρόνια παρουσίας στα ελληνικά γράμματα.

Όλα αυτά τα χρόνια, το περιοδικό "Ίαμβος" παρέμεινε προσηλωμένο στους αρχικούς στόχους για την ανάπτυξη και τη διεύρυνση της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Μέσα από τις σελίδες του περιοδικού παρουσιάστηκαν κείμενα πολλών καταξιωμένων πνευματικών ανθρώπων, αλλά και εκείνων που δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστοί στο ευρύ κοινό. Οι κατευθύνσεις και το όραμά μας ακολουθούν την ίδια πορεία, δίχως δεσμεύσεις και στεγανά.
Καλούμε λοιπόν, όλο τον πνευματικό κόσμο της χώρας να πλαισιώσει και να βοηθήσει με κάθε μέσο στη συνέχιση αυτής της δύσκολης προσπάθειας.
Ταυτόχρονα ως πολιτιστικός σύλλογος, πραγματοποιήσαμε σειρά εκδηλώσεων προβάλλοντας το έργο αρκετών δημιουργών και αναδεικνύοντας παράλληλα τον πολιτισμό διαφόρων γεωγραφικών περιοχών της Ελλάδας.

ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ






















Ένα τριμηνιαίο μη κερδοσκοπικό Λογοτεχνικό Περιοδικό
της Λογοτεχνικής Ομάδας
Πετρούπολης.



Saturday, May 26, 2007












ΑΓΑΠΗ Η ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ

Του Χρήστου Χαρατσάρη

.
..Καραβάνια φωτός διέσχιζαν τους δρόμους της, ενώ οι πύλες της ήταν ολάνοιχτες κι είχαν τα βλέμματα της Φιλίας, της Μεταμέλειας και της Αγάπης. Πλήθος ονείρων τριγυρνούσαν παίζοντας με μορφές παιδιών λευκοντυμένων, ενώ η θάλασσα σαγήνευε τα τείχη της που έσκυβαν να δροσιστούν στην αγιασμένη της φωτιά...

Εκδόσεις ΚΑΛΥΔΩΝ

Sunday, May 13, 2007


Έρωτας στην Άβυσσο
της Αρετής Γκιωνάκη

Ο χρόνος έχει γίνει πλέον αμείλικτος εχθρός της. Έπρεπε να επιστρέψει πίσω σ' εκείνους που την περίμεναν με λαχτάρα, σ' εκείνους που ήταν πάντα οι δικοί της άνθρωποι. Σ' εκείνους που η αγάπη τους προς εκείνη δεν επιδέχοταν καμία αμφισβήτηση.

Εκείνη όμως;
Εκείνη όμως τους αγαπούσε;
Εκείνη τους πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο.
Εκείνη έβαλε τον έρωτα πάνω από αυτούς.
Εκείνη είναι τώρα απελπισμένη...


εκδόσεις ΙΔΜΩΝ

Tuesday, May 8, 2007

Ήσουν...

Ήσουν εκείνος
που ξετύλιγε με πάθος τις σιωπές μου.

Τώρα
στο παρελθόν κρυμμένος
έγινες μια ξένη ιστορία.



Της Αρετής Γκιωνάκη

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ



Ξεκλείδωσε δισταχτικά τη σκοτεινή του κάμαρα
να δοκιμάσει ακόμα μια φορά τι ήχο θα κάνανε τα βήματά του
πάνου στα κάτασπρα λιθόστρωτα της μέρας.

Όλοι τον πρόσμεναν να βγει απ' την πόρτα του ήλιου.

Φόρεσε μια χρυσή μασέλα φως
και πάσκισε ν' αποστηθίσει λίγα πράσινα φύλλα
μα τόνιωσε πως έτσι πιο πολύ δειχνόταν το άδειο στόμα του,
γι' αυτό δε μίλησε ούτε χαμογέλασε.

Οι άλλοι άκουγαν τις ζητωκραυγές τους.
Δεν άκουσαν καθόλου πως δε μίλησε.
Τότε έσκυψε, πήρε μια πέτρα και κυνήγησε
το τελευταίο πιστό σκυλί που τον ακολουθούσε.

Οι άνθρωποι τον σηκώσανε στους ώμους τους, μέσα στον ήλιο.
Κ' έτσι όπως είταν πάνω απ' τα κεφάλια τους
κανένας δεν τον έβλεπε που έκλαιγε.


Blog Archive

ΑΝΙΧΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΝ-ΟΙΚΕΙΟΝ

  • ΠΟΙΗΣΗ - ΑΡΕΤΗ ΓΚΙΩΝΑΚΗ
Powered By Blogger