ΙΑΜΒΟΣ Περιοδικό Λόγου και Τέχνης

Σημείωμα Εκδότη

Η Εταιρεία Τέχνης και Πολιτισμού "Ίαμβος" και το ομώνυμο περιοδικό συμπληρώνουν πέντε χρόνια παρουσίας στα ελληνικά γράμματα.
Όλα αυτά τα χρόνια, το περιοδικό "Ίαμβος" παρέμεινε προσηλωμένο στους αρχικούς στόχους για την ανάπτυξη και τη διεύρυνση της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Μέσα από τις σελίδες του περιοδικού παρουσιάστηκαν κείμενα πολλών καταξιωμένων πνευματικών ανθρώπων, αλλά και εκείνων που δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστοί στο ευρύ κοινό. Οι κατευθύνσεις και το όραμά μας ακολουθούν την ίδια πορεία, δίχως δεσμεύσεις και στεγανά.
Καλούμε λοιπόν, όλο τον πνευματικό κόσμο της χώρας να πλαισιώσει και να βοηθήσει με κάθε μέσο στη συνέχιση αυτής της δύσκολης προσπάθειας.
Ταυτόχρονα ως πολιτιστικός σύλλογος, πραγματοποιήσαμε σειρά εκδηλώσεων προβάλλοντας το έργο αρκετών δημιουργών και αναδεικνύοντας παράλληλα τον πολιτισμό διαφόρων γεωγραφικών περιοχών της Ελλάδας.

ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ

Ένα τριμηνιαίο μη κερδοσκοπικό Λογοτεχνικό Περιοδικό
της Λογοτεχνικής Ομάδας Πετρούπολης.

ΑΓΑΠΗ Η ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ

ΑΓΑΠΗ Η ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ

Του Χρήστου Χαρατσάρη

...Καραβάνια φωτός διέσχιζαν τους δρόμους της, ενώ οι πύλες της ήταν ολάνοιχτες κι είχαν τα βλέμματα της Φιλίας, της Μεταμέλειας και της Αγάπης. Πλήθος ονείρων τριγυρνούσαν παίζοντας με μορφές παιδιών λευκοντυμένων, ενώ η θάλασσα σαγήνευε τα τείχη της που έσκυβαν να δροσιστούν στην αγιασμένη της φωτιά...

Εκδόσεις ΚΑΛΥΔΩΝ

Έρωτας στην Άβυσσο

της Αρετής Γκιωνάκη

Ο χρόνος έχει γίνει πλέον αμείλικτος εχθρός της. Έπρεπε να επιστρέψει πίσω σ' εκείνους που την περίμεναν με λαχτάρα, σ' εκείνους που ήταν πάντα οι δικοί της άνθρωποι. Σ' εκείνους που η αγάπη τους προς εκείνη δεν επιδέχοταν καμία αμφισβήτηση.
Εκείνη όμως;
Εκείνη όμως τους αγαπούσε;
Εκείνη τους πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο.
Εκείνη έβαλε τον έρωτα πάνω από αυτούς.
Εκείνη είναι τώρα απελπισμένη...

εκδόσεις ΙΔΜΩΝ

Ήσουν...

Ήσουν εκείνος
που ξετύλιγε με πάθος τις σιωπές μου.

Τώρα
στο παρελθόν κρυμμένος
έγινες μια ξένη ιστορία.

Της Αρετής Γκιωνάκη

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Ξεκλείδωσε δισταχτικά τη σκοτεινή του κάμαρα
να δοκιμάσει ακόμα μια φορά τι ήχο θα κάνανε τα βήματά του
πάνου στα κάτασπρα λιθόστρωτα της μέρας.

Όλοι τον πρόσμεναν να βγει απ' την πόρτα του ήλιου.

Φόρεσε μια χρυσή μασέλα φως
και πάσκισε ν' αποστηθίσει λίγα πράσινα φύλλα
μα τόνιωσε πως έτσι πιο πολύ δειχνόταν το άδειο στόμα του,
γι' αυτό δε μίλησε ούτε χαμογέλασε.

Οι άλλοι άκουγαν τις ζητωκραυγές τους.
Δεν άκουσαν καθόλου πως δε μίλησε.
Τότε έσκυψε, πήρε μια πέτρα και κυνήγησε
το τελευταίο πιστό σκυλί που τον ακολουθούσε.

Οι άνθρωποι τον σηκώσανε στους ώμους τους, μέσα στον ήλιο.
Κ' έτσι όπως είταν πάνω απ' τα κεφάλια τους
κανένας δεν τον έβλεπε που έκλαιγε.