Corona

Του PAUL CELAN

Από το χέρι μου τρώει το φθινόπωρο το φύλλο του:
είμαστε φίλοι.
Ξεφλουδίζουμε το χρόνο απ' τα καρύδια και του μαθαίνουμε να περπατά:
ο χρόνος γυρίζει πίσω στη φλούδα.

Στον καθρέφτη είναι Κυριακή,
στο όνειρο ο ύπνος,
το στόμα μιλά την αλήθεια.

Το μάτι κατηφορίζει προς το φύλο της αγαπημένης:
κοιταζόμαστε,
μιλάμε για πράγματα σκοτεινά,
αγαπιόμαστε σαν μήκων και μνήμη,
κοιμόμαστε σαν το κρασί μες στα κοχύλια,
σαν τη θάλασσα στη ματωμένη λάμψη του φεγγαριού.

Στεκόμαστε αγκαλιασμένοι στο παράθυρο, μας κοιτούν
από το δρόμο:
είναι καιρός πια να μάθουν!
Είναι καιρός να μάθει η πέτρα να ανθεί,
η ανησυχία να χτυπά την καρδιά.
Είναι καιρός να είναι καιρός.

Είναι καιρός.

Από τη συλλογή «Μήκων και μνήμη», μτφρ.: Ιωάννα Αβραμίδου, Εκδόσεις Νεφέλη 2007