LOGOTEXNIART: Jun 17, 2007

Sunday, June 17, 2007

Andreas Embiricos

	Le Cerisier (traduction de Jacques Bouchard)
	Et pendant qu'à chaque pression de sa région pubienne Ses fesses contractées ondoyaient comme des sphères immaculées Les lèvres collées à l'écorce de l'arbre Elle suçait goulûment comme un bébé qui tète La sève qui jaillissait onctueuse et parfumée De l'écorce du cerisier dans sa bouche jusqu'au moment où Secouée de frénésie la gamine Parvint à l'orgasme de nouveau. C'est alors seulement que ses genoux fléchirent Et la petite s'étendit de tout son long sur le sol Au pied du cerisier bordé d'une claie La sève de l'arbre et son goût plein la bouche Deux cerises dans les cheveux Toute la sérénité du ciel dans son âme Ainsi comme au pied de cet arbre elle s'était affaissée Les yeux révulsés la tête renversée Elle d'un mouvement Loin de se douter qu'elle était épiée Le cœur dans notre poitrine nous débattait à tout rompre La gamine se croyant seule Fléchissant les genoux Ouvrit toutes grandes ses cuisses Exhibant à nos yeux épatés Dans toute sa bouleversante beauté Macérée tuméfiée de sous sa robe Sa conque d'amour Comme une rose rouge madéfiée par la pluie Comme une rose rouge complètement épanouie. [Ce jour d�'ui tant demain qu'hier, Athènes, 1984]

Nίκος Καρούζoς

(άτιτλο)

προέρχομαι από βάναυσο πράσινο κι από οδυνηρό γαλάζιο
τρώγοντας τα νύχια μου

σημάδι φαντασίας

κάποτε με κομψότητα
συχνά ματώνοντάς τα

βυθίζομαι στον ύπνο ωσάν αναπεσόντας με ιώδη άμφια
δυo συλλαβές ακόμη και θα κλατάρω
σε νοερά μου έντομα παρέτυχα με άσπρο ανεμιστηράκι
φωνητικός ο Αύγουστος που φτύνει λέξεις απ' το μεσημέρι
πάχος της ύλης μεταφυσικά φαινόμενα η τεττιγολαγνεία
είμαι και οίμαι αδιάκοπα ο απάτορας σκύμνος
με δέκατα διασχίζοντας το απειροστικό θερμόμετρο

λήξη της λέξεως η γλώσσα καλαμπούρι και βαθύ λουλάκι
να μπουγαδιάσω εκατό σελίδες σήμερα και ν' ανασάνω
φεύγοντας κανένας
ο θάνατος που μ' έχει ξεθεώσει κανένας
φυλλοροεί το τελικό σίγμα

δέος

εκών άκων απέρχομαι

Corona

Του PAUL CELAN

Από το χέρι μου τρώει το φθινόπωρο το φύλλο του:
είμαστε φίλοι.
Ξεφλουδίζουμε το χρόνο απ' τα καρύδια και του μαθαίνουμε να περπατά:
ο χρόνος γυρίζει πίσω στη φλούδα.

Στον καθρέφτη είναι Κυριακή,
στο όνειρο ο ύπνος,
το στόμα μιλά την αλήθεια.

Το μάτι κατηφορίζει προς το φύλο της αγαπημένης:
κοιταζόμαστε,
μιλάμε για πράγματα σκοτεινά,
αγαπιόμαστε σαν μήκων και μνήμη,
κοιμόμαστε σαν το κρασί μες στα κοχύλια,
σαν τη θάλασσα στη ματωμένη λάμψη του φεγγαριού.

Στεκόμαστε αγκαλιασμένοι στο παράθυρο, μας κοιτούν
από το δρόμο:
είναι καιρός πια να μάθουν!
Είναι καιρός να μάθει η πέτρα να ανθεί,
η ανησυχία να χτυπά την καρδιά.
Είναι καιρός να είναι καιρός.

Είναι καιρός.

Από τη συλλογή «Μήκων και μνήμη», μτφρ.: Ιωάννα Αβραμίδου, Εκδόσεις Νεφέλη 2007

ΘΕΟΣ ΓΟΡΓΟΦΤΕΡΟΣ

Του Νίκου Δεληγιάννη από την ποιητική συλλογή:
ΤΟ ΑΙΩΝΟΒΙΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Στα μάτια σου

η αέναη αχτίδα της επιθυμίας
διασχίζει
τη νύχτα της καρδιάς μου
και τη λαβώνει
σαν το κοφτερό λεπίδι της φωτιάς
Εκεί γεννιέται ο έρωτας
απόδημος θεός
αεικίνητος, αειθαλής
που στο σώμα μας
προστάζει τον πόθο
Στα μάτια σου
γέρνει ο ήλιος κι ανασταίνεται
ένα δισκοπότηρο χρυσό
που μας κερνά την ηδονή
Σώμα αρχαίο, διάφανο
που λάμπει
στο γοργόφτερο ποτάμι του χρόνου
και κατακλύζει
την κοίτη των ματιών μου
Αχτίδα κατάφωτη κι ελπιδοφόρα
στη νύχτα της ζωής μου.