%20-%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE.jpg)
Posts
Του ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΑΤΣΑΔΟ
Χτυπούσε το ρολόι τις δώδεκα...και ήταν δώδεκα
χτυπήματα της τσάπας στη γη.
Η ώρα μου φώναξα... Η σιωπή
μου απάντησε: - Μη φοβάσαι.
Συ δε θα δεις να πέφτει η τελευταία σταγόνα
που τρέμει στην κλεψύδρα.
Θα κοιμηθείς πολλές ώρες ακόμα
πάνω στη γέρικη όχθη
κι ένα καθαρό πρωί θα βρεις
δεμένη τη βάρκα σου στην άλλη ακτή.
Μετάφραση: Μόσχος Λαγκουβάρδος
Ενδιαφέρον. Παρουσιάζει ωραίες εικόνες.
ReplyDeleteΆργησα να σε ανακαλύψω, χωρίς ενημέρωση. Καλορίζικο :-*
ReplyDelete1. Σήμερα θέλω να γράψω ένα μικρό δοκίμιο για την ανασχετική δύναμη του μικρού. Ξέρεις στην Ιαπωνία έχουν τέσσάρων ειδών κραυγές (κιάϊ). Ένα από αυτά τα είδη είναι η κραυγή του μικρού. Η τέχνη των κραυγών λέγεται Κιάϊντότσου. Ντότσου λέγεται η τέχνη.
ReplyDeleteΑν ρωτάεις (Καλύμνικη προφορά) τι χρειάζεται η τέχνη των κραυγών και ιδίως η τέχνη της κραυγής του μικρού θα σου φέρω ένα μικρό παράδειγμα. Αν είσαι μικρός στη δύναμη ή στο ανάστημα ή στην ηλικία και δεν ξέρεις την τέχνη της κραυγής του μικρού λες στον εαυτό σου. Με το να είμαι μικρός στη δύναμη ( ή στο ανάστημα ή στην ηλικία) δεν ύπάρχει κανένας ικανοποιητικός ρόλος για μένα. Έτσι γίνεσαι αναρχικός και μουτζουρώνεις τοίχους αντί να φυτεύεις δέντρα. Αν ξέρεις την τέχνη της κραυγής του μικρού κραυγάζεις “ΚΙΑΪ”. Είναι πολύ πιο απλό από όσο φαίνεται!
Μπορώ άραγε να καταγράφω τις σκέψεις μου εδώ στο “Λιβ ε ριπλάϊ” σου, μια που το όνομά μου όπως βλέπω είναι πάντα υπ ατμόν; Φαίνεται ότι δεν υπάρχει αντίρρηση. “ΚιάΪ”
Σαν ένα χαιρετσιμό θα σου γράψω ένα ποίημα του του ιερέα Σάιγκιο (ποιητή-μοναχού). Το ποίημα έχει τίτλο "Σταλμένο σε μια ερωμένη, όσο μερικά άνθη εξακολουθουν να ζουν ακόμα":
ReplyDeleteΜονάχα όσο ζούνε λίγα άνθη
Κρυμμένα ακόμα μες στα φύλλα,
Φαίνεται πως θα νιώθω
την παρουσία εκείνης,
την οποία κρυφά επιθυμώ).
(Απ το βιβλίο του Γιούκιο Μισίμα
"Η ηθική των σαμοαυράϊ".
Χαίρε και αγάλλου
Μόσχος