Αρετή Κετιμέ
"Στης πικροδάφνης τον ανθό"

Στης πικροδάφνης τον ανθό
έγειρα ν' αποκοιμηθώ
άντε λίγο ύπνο για να πάρω
κι είδα όνειρο μεγάλο

Παντρεύουν την αγάπη μου
για πείσμα για γινάτι μου
άντε και της δίνουν τον εχθρό μου
για το πείσμα το δικό μου

Στο γάμο τους με προσκαλούν
και για κουμπάρο με καλούν
για να πάω να στεφανώσω
δυο κορμάκια να ενώσω

Περνώ τα στέφανα χρυσά
βαστά καημένη μου καρδιά
άντε με λαμπάδες απ' ασήμι
να υπάρχει εμπιστοσύνη

Στης πικροδάφνης τον ανθό
έγειρα ν' αποκοιμηθώ

Το κίτρινο του Ιούνη
ξεφλουδίζει τις πέτρες

Η κυρά θάλασσα στέκεται αγέρωχη
καρτερώντας να αποκαταστήσει τα λάθη

Η ευωδιά του θαλασσόχορτου
ζωντανεύει τις ραϊσμένες αισθήσεις

Όλοι επιδιώκουν μια συγχώρεση
δίκαιοι κι’ άδικοι

Όλοι αναζητούν έναν έρωτα
ή έστω μιαν ευδία

Ο ποιητής, άοκνος βηματίζει
Ασταμάτητα,
Ψιθυρίζοντας.
Ένα πρόσχημα μόνο επιδιώκει
τα λόγια του ν’ ακουστούν

Το μούχρωμα
τρυφερά μας γλυκοκοιμίζει

Αύριο
ο Ήλιος θα’ ναι εκ νέου εδώ…

Αρετή Γκιωνάκη